Ik begon mij af te vragen of ik er wel goed aan had gedaan om moeder te worden.

"Iedere keer als ik met Harvey was, kreeg ik pijn aan mijn nek en overviel mij een vermoeidheid zoals ik nog nooit eerder had gehad. Zodra Stan om 18:00 thuis kwam van werk gaf ik Harvey over en ging ik naar boven of in bad zitten. Zware gedachten stroomden door mijn hoofd, maar ik durfde ze niet uit te spreken. Ik zag een hele lieve lachende baby, maar waarom had ik er geen gevoelens voor? Waarom voelde ik een afstand?"

Isabelle stort zich op haar werk als afleiding van deze gedachtes en merkt dat dit haar weer wat ruimte en energie geeft. "De vrijdagen waren eigenlijk bedoeld om samen te zijn, maar ik plande deze dagen vol met afspraken voor werk en zorgde dan voor oppas. Ik merkte dat ik moeite had met de verantwoordelijkheid die zo een kleine baby met zich meebracht, ik was overbezorgd en stortte telkens weer volledig in als Harvey huilde. Tegelijkertijd schaamde ik mij ook voor deze gevoelens, zoveel mensen willen dolgraag kinderen krijgen en ik ben niet eens dankbaar. Ik vond dat ik niet mocht klagen want het grootste geluk had ik in mijn handen."

Isabelle merkt dat ze de gevoelens niet wil toekennen aan een postpartum depressie maar denkt dat het komt door het slaapgebrek, de hormonen en het wennen aan de nieuwe situatie. Ook mensen in haar omgeving reageren laconiek wanneer ze deelt dat het haar af en toe zwaar valt; 'Geniet er nou maar van, voordat je het weet is hij groot', 'Deze tijd krijg je nooit meer terug' of 'Dit is de mooiste tijd uit je leven'. Bij elke opmerking voelt Isabelle zicht slechter en slechter en vraagt zich steeds vaker af wat er mis is met haar.

"Vakanties met zijn drieën vielen mij zwaar en ik plande expres ook weekendjes weg met zijn tweeën. Stan was lief en begripvol maar wist ook niet waarom ik dit had en daardoor voelde ik mij vaak nog onzekerder. Pas na een jaar ben ik daardoor op zoek gegaan naar hulp. De term 'postnatale depressie' had ik vaker gehoord, maar daarbij moest ik alleen maar denken aan de film 'De gelukkige huisvrouw' waarbij een vrouw zo zwaar in de depressie zat dat ze haar eigen kind iets wilde aandoen, dit had ik gelukkig niet en daarom dacht ik dat het niet op mij van toepassing was."

Isabelle zocht hulp bij fysio en huisarts en na tientallen sessies is het uiteindelijk haar coach die haar voorheen altijd op werkgebied hielp die haar laat inzien dat het wel om een 'postnatale depressie' ging. "Toen dit benoemd werd viel er letterlijk een last van mijn schouders af, er kwam begrip van andere mensen omdat ik het voor het eerst durfde te benoemen. Ik stapte over mijn schaamte heen en merkte dat praten (net zoals in het begin van mijn zwangerschap) hielp."

Sinds 6 maanden voelt Isabelle zich weer echt de oude en kijkt ze met hele andere ogen naar haar prachtige zoontje. "Hij is het dierbaarste bezit dat ik heb en mijn hart stroomt momenteel letterlijk over met liefde voor hem. Het liefste ben ik elke dag met hem en haal ik hem zelfs eerder op van de crèche wanneer dit kan"

Met haar verhaal hoopt Isabelle andere vrouwen te kunnen helpen, ze heeft zelf ervaren dat erover praten helpt en merkt dat er nog veel vrouwen zijn die hieronder lijden en zich niet durven uitspreken. Waarom posten we zo weinig over dit onderwerp en doen we allemaal mee aan die roze of blauwe wolk?

Wil jij ook een eerlijk verhaal delen? Mail dan naar [email protected]